რატი ამაღლობელი- მე შენ მიყვარდი იმავე გრძნობით...

მე შენ მიყვარდი იმავე გრძნობით,
როგორც სამყარო, როგორც ბავშვობა,
რომრლიც ჩემში კრთებოდა წლობით
და მერე შენთან ერთად დამშორდა.

ყველა შესაძლო სიმშვიდეს გავცდი,
ისე რომ ფეხიც კი არ დამიცდა,
მე შენ მიყვარდი იმავე განცდით,
როგორც ამოსულ მზეს დედამიწა.


მაგრამ რას იზამ. შენ ყველა კარი
ისე დახურე - არ შემომიშვი
და გღრღნიდა ეჭვი - ათასი ქმარი
შენი სიზმრების აშლილ ლოგინში.

ერთხელაც სახლში შემოვა ღმერთი
საღამოებიოს ლურჯი კვართებით,
არ გეყოლება არავინ გვერდით
და უნებლიეთ შეგიყვარდები.

გაოცებისგან მეც ხელებს გავშლი
და როცა სადმე შემეგებები -
ვიყვირებ, როგორც ყვირიან ზღვაში
ნაპირს მომდგარი თეთრი გემები.





I loved you with the same feeling
I had for the universe, for childhood,
A feeling which quivered in me for years,
And then vanished together with you.

Every possible peace I experience,
So that I haven’t lost my footing.
I loved you with the same torment,
As the rising sun felt loving mother earth.

But what shall I do? You have shut
Every door to stop me getting in, and
Doubt niggled at you like a thousand husbands
In the unmade untidy bed of your dreams.

But one day God will enter the house
In the blue Crucifixion shirts of the evenings,
You’ll have no-one by your side, and
Against your will you’ll fall in love with me.

Astounded, I shall spread my arms out wide,
And when you greet me somewhere,
I shall yell, as white boats yell,
When at sea they come to be anchored by the shore.

Dich ich liebte mit den gleichen Gefühlen,
Wie die Welt, wie das Licht, wie die Kindheit,
Die mit den Jahren in mir verblassten,
Zusammen mit dir sich entfernten geschwinde.

Alle Ruhe sah ich von mir schwinden,
Ich umging jedoch Gefahren und Streiche,
Ich dich liebte mit dem gleichem Empfinden,
Wie die aufgehende Sonne das Erdreich.

Du hast sämtliche Türen geschlossen,
Mich nicht ein Mal hinein gelassen,
Ein Verdacht – tausend Ehemänner genossen
Im zerknautschten Bett – ließen mich erblassen.

Einmal wird Gott nach Hause kommen 
Im blauen abendlichen Gewande,
Ganz allein wirst du stehen, beklommen
Und dich in mich verlieben ganz plötzlich.

Ganz erstaunt öffne ich meine Arme
Und willst du mich irgendwann empfangen,
Werde ich schrei’n wie Schiffe im Schwarme,
Wie weiße Schiffe, wenn sie ans Ufer gelangen.