ისევ ეს ხუთსართულიანი ბინა თბილისის
ერთ-ერთ ყველაზე ხმაურიან ქუჩაზე, ახლაც ყურებში მიდგას მანქანების და ავტობუსების
ტვინისწამღები ბუხუნი ქვაფენილზე, მე ისევ თეთრი, რკინის კარის ზღურბლთან ვდგავარ, ისევ შეწუხებული სახით.
-შემოდი, შემოდი, შენ გელოდებოდი - მეუბნება ქერათმიანი
და ცისფერთვალება, ლამაზი ქალი.
პანაშვიდისთვის
შეუფერებელი სიჩუმეა ბინაში, კაციშვილი არ ჭაჭანებს, არც სასტუმრო ოთახში, სადაც წესით ეხლა ჩასასვენებელი
უნდა იდგას, დაბალ მაგიდაზე მხოლოდ ხილის ჩასაყრელი ძველი ყუთი დევს, სუდარაგადაფარებული.
-სადაა? - გაკვირვებული
ვკითხულობ
-აი აქ - ყუთზე
მითითებს ქალი და სწრაფად ხდის, თან იღიმის.
