New Year's Eve Rush

                   

   ნუ ვუღალატებთ ყოველწლიურ ტრადიციას და წლის ბოლო დღეს ბოლო პოსტი დავწეროთ.

  რით დაიწყო ეს ყველაფერი და სამსახურიდან წამოსვლით, ბოლო ორი თვის განმავლობაში პირველად დილით გვიან გაღვიძებით და ყველა ულოგიკო “ატნაშენიის” უკან მოტოვებით.

  მე თავისუფალი ვარ, აღარაფერი მბოჭავს, ვანებებ დილის მზის სხივს ჩემს შიშველ კანზე თამაშს და საღამოს ყინვას ჩემი ცხვირის გაწითლებას.

  საშობაო განწყობა ქალაქში სულ რამოდენიმე  კვირაა შემოიჭრა, თუმცა მე ეს რამოდენიმე დღის წინ ვიგრძენი, როცა დანიურ სახლში საშობაო აქსესუარებით დახუნძლული თაროების გარემოცვაში რომ აღმოვჩნდი...

  ყოველთვის განსაკუთრებულ ემოციებთან ასოცირდებოდა შობა-ახალი წელი ჩემთვის, ბოლო წლების განმავლობაში თითქოს მოიკოჭლებდა განწყობა... მთავარია თავად შექმნა ის რასაც ინგლისელები christmas spirit-ს უწოდებენ და ის დღესასწაული აუცილებლად იქნება მხიარული და გამორჩეული.

   წლის ბოლოს ალბათ ყველას გელაპარაკებათ თქვენი შინაგანი ხმა თავისი იდეალური დიქციით, ტონით, საჭირო დროს პაუზებით და გეკითხებათ რა მოხდა ამ წელს კარგი და რა მოხდა ცუდი?

  ლოგიკურია, რადგან ამაზე ვლაპარაკობ მეც მქონია ასეთი გასაუბერებები საკუთარ თავთან... ხოდა მოდით ეს წელიც შევაჯამოთ თავისი ტოპ პლიუსებით და ტოპ მინუსებით.

თავისით დაწერილი პოსტი

   



     “დღეს, 13 დეკემბერს, ჩვენს დედაქალაქ თბილისში მოსალოდნელია ღრუბლიანობა, თუმცა დღის მეორე ნახევარში მზეც გამოანათებს...”

  “გაცივდები გოგო, ჩაიცვი” სარეკლამო პაუზაზეა გასული მიკი

  მეც ვხვდები რომ მცივა, არა აქ ყინავს, თავად ჩამთბარ სტუდიაში ზის, მე კი გაყინულ სამზარეულოში და წუთში ერთხელ ვუყურებ ტელეფონის ეკრანს.

  სულ ერთია რას იძახიან ამინდის პროგნოზებში, ჩემს გარეთ გაყვანას მაინც არავინ აპირებს.

  მთელი თვის განმავლობში პირველი, სრულიად თავისუფალი დღე მაქვს, და სრულიად თავისუფლად ვატარებ სახლში. გადავიფიქრე კლუბში წასვლაც, დღეს ისეთი პირი უჩანს ფუნიკულიორზეც ვერ წავალ, აბი დამირეკავს და მეტყვის დაღლილი ვარო, მე კი ახლა ყველაზე ნაკლებად სახლში ჯდომა მინდა...

 

   “მინდა თოვდეს,

   ქსოვდე წინდას...” მითხრა რატიმ... ამის სანაცვლოდ კი გარეთ საერთოდ არ თოვს და მე წინდის მაგივრად ხელთათმანს ვქსოვ, ჩაის ვწრუპავ და ჩემს წინ სავარძელში ჩაფლულ რატის ვუყურებ... ბოლო დროს აშკარად გასუქდა... ბევრს სვამს და ლექსებსაც ვეღარ წერს

  “გოგო, შენ შენს თავს მიხედე...  გამოცდები კარზეა და შენ ისევ უიღბლო რომანის ტყვეობაში ექცევი”

წერილი ჩემს ჯარისკაცს

დღეს ავტობუსით მგზავრობისას, რა თქმა უნდა გადაღლილი ვიყავი და მოწყენილი ამის გამო, ვუსმენდი რომელიღაც რუსულ სიმღერას, სავარაუდოდ “Малиш”-ს, როცა ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი სუნამოსი...  ოდნავ ტკბილი, მკბენარი და მამაკაცური...  კარგად იცი როგორ ვიცი ჩემი გონების წვალება სანამ სასურველს მივაგნებ. ხოდა, მეც ვიფიქრე, სანამ არ გამახსენდა რომ ჩემი ჯარისკაცი, მაშინ ჯერ ისევ “შინაური ჰიპი” ხმარობდა ხოლმე ამ სუნამოს, მეც ყოველ მასთან გასვლაზე ცოტას ვიპკურებდი ხოლმე, ამიტომ იყო ის ასე ნაცნობი. იმავე წამს საშინლად მომინდა გვერდით მყოლოდი, მენატრებოდი ყოველთვის, მაგრამ ეს რაღაც სხვა იყო, იგივე გრძნობა როცა გრძნობ რომ რაღაც ნაწილი გაკლია სულის. გადავწყვიტე სახლში მისვლისთანავე შენთვის წერილი მომეწერა... და მეც აქ ვარ!

  როცა ამბობენ  თანაშეზრდილებიო, ზუსტად ვიცი ჩვენი ამბავი ამისი საუკეთესო მაგალითია. მე, ნინო, შენ და ჩემი და დაბადებიდან ერთად ვართ, ჩვენს წინ იზრდებოდით შენ და ქეთი, ყველანაირ საძაგლობას ჩავდიოდით ერთად, ერთ მაგიდაზე ვჭამდით, ერთად ვთამაშობდით, მთელი ღამე ერთად ვუყურებდით ფილმებს, ყოველი დღესასწაული ერთად, ყველა ჭირი, ლხინი, თუ უბრალოდ “პურის ჭამა”, მიყვებოდი შენს საიდუმლოებებს, მეც გიყვებოდი... რა გვქონდა დამალული ერთმანეთისგან?!

   ჩემი ოც წლიანი ცხოვრების  90% თქვენთან მაქვს გატარებული, როცა რამე მიჭირს პირველად თქვენი სახეები მიდგება წინ და საშველად გეძახით, ჩემი აზრით სხვა არაფერი შეიძლება ეწოდოს თუ არა და-ძმური სიყვარული.