ცხინვალის გზის 21-ე კილომეტრზე, ბერძნულ სამლოცველოსთან
თვალუწვდენელი მინდვრები იწყება. მინდვრებს შუა საურმე, წლების მანძილზე გატკეპნილი
გზა მიიკლაკნება და კოლმეურნეობის ყოფილ მიწებს ორად ყოფს.
გაზაფხულზე
აქაურობა ხალხით ივსება, მიწისკენ თავწარგულები ლობიოს, სიმინდის და ხორბლის ლებნებს
მიწის გულში ღრმად მარხავენ რომ გვიან მაისში თოხის ქნევით ხელებზე წყლულები დაასხდეთ.
ზაფხულის შუაში
მზისფერად აბრდღვიალებული ყანები უხვად აფრქვევენ გასალეწად გამზადებული ხორბლის სუნს,
გამომშრალი თავთავები ძირს წვებიან ქარის ყოველ წამოქროლებაზე და თავს უხრიან მას.
თვის ბოლოს სისხლისფერი მგელივით სერზე გადმომდგარი მეწამული კომბაინი ერთიანად გადაჭამს
ყანას და ზვინებად დაახვავებს ოქროსფერ მარცვლებს. მზის სიყვითლე მალე ნახშირის სიშავედ შეიცვლება- ბზის ნარჩენებს გადაწვავენ
რომ მიწა საზამთროდ მოამზადონ.
