* * *
პირველი სექტემბერია, ფარჯრის რაფასთან კლასის გოგოები ვდგავართ და სკოლის შესასვლელთან თავმოყრილ ხალხს ვათვალიერებთ..
ქუჩის გადაღმა რამოდენიმე ბიჭი დგას, შეჯგუფული და მხიარულად საუბრობს...
–შეხედეთ, ბიჭი რომ დგას ნაცრისფერი უქრთუკით ჩვენი ახალი კლასელია, ვიცნობ– თავმომწონედ ამბობს ლიკა და ერთ–ერთ მათგანზე გვანიშნებს
–დანარჩენები?
დანარჩენები ჩვენი კლასელები იყვნენ, ან უბრალდ სკოლელები... ერთის გარდა...
დღესაც მახსოვს, მაშინ მოდაში ახალი შემოსული იყო კლასიკური სტილის ქურთუკები, თმა წინ აპრეხილი ქონდა, ბეჭებში ოდნავ მოხრილი იყო, ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩაწყობილი და გულიანად იცინოდა...
–ნეტა ვინ არის?–მივხვდი რომ მე ვთქვი
–ნანა ტაბატაძე ხო იცი, იმის ბიძაშვილია, რა იყო მოგეწონა?
–არა, რას ამბობთ, რა მომეწონა...
ზარი დაირეკა და კლასში შევერეკეთ.
–მარ, გაფრთხილდი, არ შეგიყვარდეს.–მხარზე დამეყრდნო ჩემი მეგობარი და სევდიანად ჩამიღიმა...
ხო გულთმისანი გამოდგა, მე კიდევ იმის სიტყვები ერთ ყურში შევუშვი და მეორედან გამოვუშვი...
და მე შემიყვარდა... პირველად.
ძალიან მაგარი იყო ის პერიოდი როცა მე ტატო მიყვარდა.. ვცდილობდი ყოველთვის მასთან ახლოს ვყოფილიყავი, დამენახა, ან მე თვითონ გავჩხეროდი თვალში, ეტყობა კარგად ვერ ვმალავდი რაც მემართებოდა, იმიტომ რომ კლასში ყველა ამაზე ჩურჩულებდა, ერთხელ მეუბნება ჩემი კლასელი,
–მარი, თუ შენ მე ორ ლარს მომცემ მე გეტყვი ტატოს დაბადების დღე როდისაა.– რა თქმა უნდა მივეცი.
თუმცა მას სულ არ ვაინტერესებდი, ვერც კი მამჩნევდა, მე კიდევ ვტიროდი ღამე, ვწერდი სისულელებს, სადაც forever together ვიყავით მე და ტატო, რომ ჩვენი სიყვარული მაღლა იდგა ყველაზე და ყველაფერზე, ეხლაც მეცინება მაგრამ იცით რამდენჯერ დამიყნოსია მისი ქურთუკი, ხელი მომიკიდია მისი ჩანთისთვის და მიგრძვნია რომ ჩემს გვერდით იყო.
