რატი ამაღლობელი- მე შენ მიყვარდი იმავე გრძნობით...

მე შენ მიყვარდი იმავე გრძნობით,
როგორც სამყარო, როგორც ბავშვობა,
რომრლიც ჩემში კრთებოდა წლობით
და მერე შენთან ერთად დამშორდა.

ყველა შესაძლო სიმშვიდეს გავცდი,
ისე რომ ფეხიც კი არ დამიცდა,
მე შენ მიყვარდი იმავე განცდით,
როგორც ამოსულ მზეს დედამიწა.

დავჯედ საწერად ამბისა...

   როგორც იქნა მოვრჩი მუშაობას და მაშინვე სოფლისკენ გავიქეცი, გავიქეცი და სახლის წინ წავიქეცი...
   როცა ჩემი სოფლის აღმართზე გადაუხვევ მაშნვე გეცემა ნამკალის სუნი, ზაფხულის მიწურულს როცა კალოები დაცარიელებულია... ავტობუსი ხომ კალოებს შუა მიღოღავს და გაცდის ბოლომდე შეიგრძნო ეს ყველაფერი...
  მიყვარს ჩემი სოფელი, თავისი ისტორიის, ჩემი ისტორიის გამო.
   წ ა ღ ვ ლ ი- სოფელი საქართველოში, შიდა ქართლში, მდინარე ლოპანისწყლის ხეობაში. ზღვის დონიდან 880 მ, ხაშურიდან 30 კმ. სოფელში უამრავი ნასახლარია, ასევე წაღვლის ციხე-კოშკის ნანგრევები (დავით აღმაშენებლის სამხედრო რეზიდენცია), წმინდა გიორგის და სვიმონ მესვეტის სახელობის  ეკლესია.
     მარიამ კილაძე მთელი ცხოვრების ზაფხულებს ვატარებ წაღვლში, ქვედა უბანში ჩემი მამის მშობლების სახლში, მე, ჩემი და და კიდევ ოთხი ბიძაშვილი თავიანთი მშობლებით სულ 14 კაცი... და ოჯახში სრული იდილია, სიმხიარულე იყო ხოლმე, რატომ მეგონა რომ ყველაფერი სამუდამოდ ასე იქნებაოდა?
   წელს მარტო ჩავედი, მარტომ შევიგრძენი ბზის და გადამხმარი ბალახის სუნიც და მარტო მე ამიჩქროლდა გული მარმარილოს ჯვართან ავტობუსის მომლოდინე ხალხის დანახვაზე... ისინიც ჩემები არიან ჩემი ისტორიის ნაწილები. ერთი შეხედვით, სოფლელი, ჩვეულებრივი ხალხი, მაგრამ ზუსტად ესეთებით სულდგმულობს სოფელი.             Here i am მე სახლში ვარ!

Robert Capa & "hemingway & gellhorn"

გუშინ ვუყურე ფილმს  ჰემინგუეი და გელჰორნი, ერნესტის ერთ–ერთი სიყვარულის ისტორიაზე, საკმაოდ ამაღელვებელი იყო, განსაკუთებით ესპანეთის ომის მომენტი... და იქ იყო რობერტ კაპაც... ალბათ გაგიგიათ, და გინახავთ მისი ცნობილი ფოტო, რომელიმე.

люди с которыми я общаюс...

 кому и чьё? мне мое и людей, с которыми я общаюсь, скорее важно, чем нет. но наверняка это обратная зависимость, в смысле люди, с которыми я общаюсь по каким-то причинам это образованиие получили...  თუმცა ეს სხვა თემაა... სხვა რამეზე მინდა საუბარი...  მინდა გკითხოთ:  ვარ მე მომაბეზრებელი?

 ადამიანები, რომლებთანაც ურთიერთობა ვამაბ, ვხვდები რომ გარკვეული დროის  შემდეგ, მე რომ იმედი მომეცემა ვიღაც ნორმალური გამოჩნდა მეთქი, მაშინვე მტოვებს...      ეს ურთიერთობები შეილება ზედაპირულია... და არარეალური, იმიტომ რომ ყველაფერი ეს facebook–ს უკავშირდება, მაგრამ მე ყოველთვის მჭირდება ვიღაც ვინც მომწერს ხოლმე პირველი, ავბუზღუნდები რა დროს ეს იყო მეთქი ( ან შემიჭამა გული მეთქი), მაგრამ ეს ყველაზე დიდი სიხარული იქნება იმიტომ რომ ვიღაცას ვახოსვარ და "Online List"–ში თვალში ვხვდები–სასიამოვნოდ.  მაგრამ თუ დანარჩენებიც ისე არიან ჩემს მიმართ როგორც მე, გამოდის რომ მარტო დავრჩები ოდესღაც, საშინელებაში... შირმის მიღმა...