ეს, ისე..

      რამდენი პრობლემა გხვდება ადამიანს ცხოვრებაში და როგორი რთულია მათი გადაჭრა, რაც უფრო დამოუკიდებელი ვხდები, მით უფრო ბევრ წინააღმდეგობას ვხვდები. მე მგონია, რომ ადამიანს ტანჯვა სიამოვნებს, ყოველშემთხვევაში მე ასე ვარ, მსიამოვნებს რომ ვნერვიულობ, ტვინს ვიჭყლეტ და მეშინია.. აწმყოსი კი არა, მომავლის მეშინია, წინ ბევრი არაფერი ჩანს, არ ვიცი რა მელის.
ახალი ცხოვრება! ერთი სტადიიდან მეორეში გადავედი, კვერცხიდან ჭუპრში, ჩემნაირ მომთხოვნ ჭუპრს კი ახალ ცხოვრებაში იმდენი რამე ჭირდება. აღარ ვიქნები სკოლაში და მითუმეტეს ჩემს ხაშურში. გამიჭირდება ამდენ სიახლესთან შეგუება, არსთა გამრიგეს ასე ერთბაშად არ უნდა ეჯახებინა ამდენი რამე, ჩემზე სულ არ ფიქრობს?! როგორ უნდა გავუძლო ამდენ შემოტევას, მაგრამ სადღაც გულის სიღრმეში ჩემი თავის იმედიც მაქვს,  თუ აქამდე არ დავყარე ფარ–ხმალი, აწი რაღა გამაჩერებს, მომავლის შიში თუ დავამარცხე, ახალი ცხოვრება ვეღარ გამაჩერებს, მით უმეტეს ვიცი იქ ბევრი ახალი შეგრძნება, ბევრი სასიამოვნო წუთი მელის, ახალი ადამიანები, ახალი მეგობრები, ახალი შეხვედრები, ამ შეხვედრებიდან ყველაზე მნიშვნელოვანია ორ გიოსთან შეხვედრა. უკვე იმდენი დრო გავიდა, ძალიან არ მინდა იმედები გამიცრუონ, ან გავუცრო მე მათ, მე ხომ ისეთი აღარ ვარ როგორიც 15 წლისა ვიყავი. ნუუ, მე მაინცდამაინც განსხვავებას ვერ ვგრძნობ, მაგრამ, რადგან ხვები ამბობენ აღარაფერია დარჩენილი "ისტერიჩკა მარუსგანო" ესე იგი ასეა.

/10.04.2011/ maru

   იმდენი ხანი შევალიე საკუთარი, სრულყოფილი სახის მორთვა–მოკაზმვას და მისის თვისებების რეალობაში გადმოტანას, თითქმის სულ დამავიწყდა რეალობაში როგორი ვარ. ძალიან დიდი ხანია ვცდილობ ძველი მარუ ავაორთქლო და ის უფრო კარგით ჩავანაცვლო, მაგრამ ამ კომპლექსებს ვერაფერი მოვუხერხე, ეხა რომ ვუკვირდები ვხვდები ისეთად როგორიც სინამდვილეში ვარ არავის არ ვაჩვენებ თავს, ჩემ თავსაც კი. ერთ წუთს ხალხს რომ დავანახვებ მტკიცე ვარ, მეორე წუთში ყველაზე საცოდავი და სუსტი ვარ. დღეს გაკვეთილზე რომ შევედი, ღრმა დიხანიეთი ვცდილობდი დავწყნარებულიყავი, საბა მეუბნევა რა გჭირსო, მეთქი არაფერი, როგორ არაფერი ბულიკ რა დაგემართაო და რომ ჩამეხუტა ისევ დავიწყე ტირილი. ზუსტად კი ვერ ვარქმევ სახელს რაც მემართება იმას, მაგრამ არანორმალურია რომაა ჩემთვის ეს ყველაფერი თანდათან ვრწმუნდები ამაში. ეს ყველაფერი იქიდანაც მოდის, ვფიქრობ ჩემი ცხოვრება ჩემს გარდა ყველას ეკუთვნის: მშობლებს, ნათესავებს, ყველას, ვინც ჩემს გარშემოა ანუ ყველა თავის ჭკუაზე ატრიალებს და მეც პუპეტივით მათი დაწერილი სცენარით ვმოქმედებ და ძალით ვაქნევ თავს ყველაფერზე, ოღონდ სხვებს არ ვაწყენინო და ვთანხმდები ამიტო. სადამდე გაგრძელდება ასე არ ვიცი, იმედია რამოდენიმე თვეც და ახალი ასაკი და ახალი გარემო მიშველის რამეს.

როცა ვბრაზდები მტკიცედ ვწყვეტ შევცვალო რამე მეთქი, მაგრამ მერე სულ ერთი სიტყვა, ერთი გამოხედვა სხვების და ყველაფერი თავიდან იწყება, ალბათ იმიტომ, რომ აღარ მაქვს  სურვილი შეწინააღმდეგების, გაზაფხულის ადიდებულ მდინარეში ჩავარდნილი ტოტივით ვარ სადაც უფრო ძლიერია დინება ქვებზე რომ მარახუნებს  და სადაც მდორეა იქ მაჩერებს, დამყაყებულ ნაპირზე, ერთი ასეთი ნაპირი მგონია ჩემი ახლანდელი პერიოდი, აქ ძნელად თუ მოვა გაზაფხული და ჭაობს ახალი, აქაფებული ზვირთებით შეცვლის,  როგორც მიხვდი ჰაერივით მჭირდება ახალი მძაფრი განცდები, სკაიდრაივზეც არ ვიტყოდი უარს, ოღონდ რამე შეიცვალოს ჩემში.